“Vrijspraak: de rechtbank stelt voorop dat zedenzaken zich doorgaans kenmerken door het feit dat er slechts twee personen aanwezig waren bij de (beweerde) seksuele handelingen, namelijk het vermeende slachtoffer en de vermeende dader.”
Met deze zinsnede wordt in de onderhavige zaak het vonnis geveld.
De casus is als volgt:
Cliënte heeft als 18-jarige een kind gebaard, waarvan zij weet dat dit kind is geboren als resultaat van stelselmatig seksueel misbruik door haar vader vanaf haar vijftiende levensjaar.
Cliënte bewaart dit geheim 15 jaren en besluit uiteindelijk om aangifte te doen. Er wordt een DNA-profiel opgesteld waaruit blijkt dat haar vader inderdaad de verwekker van haar kind is. Vader ontkent enige seksuele handelingen te hebben gehad met dochter (laat staan dat hij haar gedwongen zou hebben) totdat hij met het onomstotelijke DNA-bewijs wordt geconfronteerd. Dan worden de zaken omgedraaid en zou hij door zijn dochter zijn verleid.
Leugen en bedrog regeren in deze zaak. Vader ontkent de ten laste gelegde feiten en de namens de verdediging te horen getuigen nemen kennis van het strafdossier alvorens getuigenis af te leggen. Zij hebben uiteraard hun verhalen op elkaar afgestemd en kunnen zich niet voorstellen dat vader/partner zulk een feit zou hebben gepleegd, want “hij is zo’n geweldige en zachtaardige man”.
Er wordt volledig voorbijgegaan aan de rapportages die zijn ingebracht vanaf de geboorte van cliënte, waarin gewelddadigheden door drank- en drugsmisbruik van vader aan de orde van de dag zijn. Ook wordt voorbijgegaan aan twee eerdere veroordelingen van vader voor geweldsdelicten in de huiselijke sfeer.
En natuurlijk zijn er maar twee personen aanwezig geweest en natuurlijk is het lastig (of niet direct) te bewijzen dat sprake is verkrachting als de verdachte ontkent. Maar in een zaak als deze hadden de aangeleverde overige feiten en omstandigheden toch zeker net zo goed het vonnis naar de andere kant kunnen doen doorslaan.
Wat eigenlijk nog het meest wordt gemist in de uitspraak is de erkenning van het leed van het slachtoffer. Zij wordt nog elke dag geconfronteerd met het resultaat van het seksueel misbruik. Daar kan de rechter toch niet omheen? Er had toch minst genomen vermeld kunnen worden dat, hoewel verdachte wordt vrijgesproken, niet kan worden ontkend dat de gebeurtenissen hebben plaatsgevonden (er is immers onomstotelijk DNA-bewijs), maar dat de bewijsmiddelen voor verkrachting naar het oordeel van de rechter niet toereikend zijn voor een veroordeling.
De verbijstering omtrent de uitkomst is groot. Vandaar dat ik mij geroepen voel op deze plaats alsnog aan cliënte de erkenning te geven die haar toekomt. Er is haar groot onrecht aangedaan: zij is mishandeld en misbruikt door haar eigen vader, bij uitstek de persoon die het meeste vertrouwen van een kind zou moeten hebben. Haar vader is de verwekker van haar kind en zij heeft het geheim 15 jaar met zich gedragen. Na zo lange tijd heeft zij voldoende moed bij elkaar geraapt en voelt zij zich gesterkt genoeg om aangifte te doen en dat blijkt dat haar (lang niet geloofde) verhaal op waarheid berust. Ze gaat als slachtoffer het hele traject van het strafrechtelijk onderzoek en alles wat erbij hoort, inclusief getuigenverhoor, in en komt uiteindelijk met opgeheven hoofd op de inhoudelijke behandeling. Om dan met één pennenstreek al haar jaren gedragen leed weggevaagd te zien.
Het simpele feit dat een zedendelict een gebeurtenis is tussen twee mensen die beiden een ander verhaal hebben en daarom dus niet te bewijzen is, is te gemakkelijk om dan maar vrij te spreken. Er zijn altijd bijkomende omstandigheden.
Haar reactie tegen de rechter op de uitspraak: “Ik ben heel erg teleurgesteld in u, maar ik begrijp dat u zich aan de regeltjes moet houden”.
Ik ben zo trots op deze cliënte. Om haar moed en haar veerkracht. Zij is een voorbeeld voor velen. Voor mij is zij een reden te meer om te blijven strijden voor alle vrouwen die slachtoffer zijn van zedenmisdrijven in welke vorm dan ook. Niet “slechts twee personen”; er is altijd meer om rekening mee te houden.
